Jakże szczególną miłość żywi do nas Bóg, jeżeli, tak jakby zbyt małą rzeczą było urodzić się dla nas raz jeden ze swojej Matki, chce duchowo wiele razy odradzać się w nas! On czyni to swoją cenną łaską i w ten sposób napełnia naszą duszę tym pokojem, który ogłoszony był wszystkim przez aniołów w błogosławioną noc Jego ziemskich narodzin.
Oto najsłodsze zaproszenie złożone wszystkim wiernym katolikom: rozmiłować się w Dzieciątku Jezus do tego stopnia, by mając nieustannie przed oczami praktyczne nauki i cnoty, o jakich już od żłóbka nas pouczył, pojmować je jako swego rodzaju eskortę do odprowadzenia zagubionych dusz na właściwą drogę i jako normę dla przyszłego wzrastania dusz dobrych. Niech i jedne i drugie będą pewne, że idąc śladami tego Bożego Dzieciątka, nie postawią stopy poza ścieżką prowadzącą do życia wiecznego i zdobędą cenny wymiar dziecięctwa duchowego. Odkupiciel chce, aby był on właściwy wszystkim, którzy starają się wejść do świętego raju: jeśli nie staniecie się jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego (Mt 18, 3).
Nikomu nie może wydawać się dziwne zaproszenie do nieustannego oddawania całym sercem czci dzieciństwu Jezusa Chrystusa. Jeżeli zasługuje na pochwałę staranie o szerzenie w ludzie chrześcijańskim stałej pamiątki męki i śmierci Jezusa, to jakże nie byłoby godne zalecenia zachęcanie do nieustannego pamiętania o jego narodzinach w grocie Betlejemskiej. To właśnie tam wszystko, co dotyczy Świętego Dziecięcia spoczywającego na sianku, krzyczy do naszych uszu, jak o tym pisze św. Bernard: Język jeszcze nie mówi, lecz wszystko, co Go dotyczy, krzyczy. Krzyczy ta szopka, krzyczy ten żłóbek; krzyczą łzy, krzyczą pieluszki. Nawet jego małe członki nie przestają krzyczeć, co więcej, nawet samo dzieciństwo nie milczy.
bł. Wawrzyniec Salvi CP, fragment dzieła „Dusza rozmiłowana w Dzieciątku Jezus”
Aby nowo narodzony Pan Jezus obdarzył wszystkich
obfitością swoich darów i pozwolił dzielić się Dobrą Nowiną
z każdym napotkanym człowiekiem
życzą
Ojcowie Pasjoniści